1937 Miller-Tydings Resale Price Maintenance Act
Ustawa o utrzymaniu cen detalicznych z 1937 roku, znana również jako Ustawa o utrzymaniu cen detalicznych Miller-Tydings, była ustawą federalną Stanów Zjednoczonych, która zezwalała producentom na stosowanie klauzul cenowych w umowach sprzedaży detalicznej. Ustawa ta miała na celu zwiększenie kontrolowania cen detalicznych przez producentów i zapobieganie dumpingu cenowego.
Klauzule cenowe umożliwiały producentom kontrolowanie cen detalicznych, co miało zapobiec konkurencji opartej na niskich cenach. Ustawa ta była kontrowersyjna i wywoływała debaty na temat korzyści dla konsumentów oraz skutków dla konkurencji na rynku.
Przykładem zastosowania Ustawy o utrzymaniu cen detalicznych Miller-Tydings był przypadek Colgate vs. Illinois Brick, w którym Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że klauzule cenowe są dopuszczalne, jeśli są dobrowolne i nie naruszają prawa konkurencji.
Wprowadzenie tej ustawy miało wpływ na strategie cenowe producentów oraz relacje z detalistami. Ustawa ta była ważnym krokiem w kierunku regulacji cen detalicznych i ochrony interesów producentów.
- Przykłady klauzul cenowych:
- – Minimalna cena sprzedaży detalicznej
- – Zakaz sprzedaży poniżej określonej ceny
- – Konieczność utrzymania określonej marży
Więcej informacji na temat Ustawy o utrzymaniu cen detalicznych Miller-Tydings można znaleźć na Wikipedii.